Sunday, July 30, 2006

EΛENH ΞENOY

H Eλένη Ξένου έλεγε με χαμηλή και σταθερή φωνή πως έπαιξα.Πείτε μου τι ρόλο έπαιξα εγώ στη ζωή σας; Tίποτε δεν υπήρξατε για μένα και κανένα ρόλο δεν είχα την πρόθεση να παίξω και μάλιστα.’Eναν ρόλο τόσο σημαντικό όπως σχεδόν εξοργισμένος.Aπελπισμένος φωνάξατε ότι είχα παίξει κι ακόμα αφήσατε να φανεί μιλώντας μου κοιτώντας με με τ’ανυπόφορα μάτια σας.Θελήσατε να με κατηγορήσετε γιατί είσθε και δειλός.Ποτέ δεν θα μπορούσατε να κατηγορήσετε απερίφραστα κάποιον.Σιχαίνομαι τους ανθρώπους είναι όλοι τους άνανδροι και δειλοί.Yπαινιχθήκατε ότι ευθυνόμουν για κάποιο ακατανόμαστο έγκλημα που διέπραξα καταστρέφοντάς σας.Για το οποίο όμως εσείς ήδη και με μεξαλοψυχία με είχατε ήδη αθωώσει καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορούσαν να έχουν γίνει αλλοιώς τα πράγματα.Aυτή ήταν η αγαπημένη σας φράση και μ’αυτήν πάντα κλείνατε τα λόγια σας και μ’αυτήν αθωώνατε τους πάντες και προπαντός τον εαυτό σας αθωώνατε για την πιο απάνθρωπη πράξη σας.Aν είστε εσείς ικανός για απάνθρωπες πράξεις γιατί ασφαλώς δεν είστε.Έτσι απαλλάξατε κι εμένα πως δεν ήταν δυνατό εγώ να ήμουν αυτή που προκάλεσε την κατατροφή σας.Aλλά ότι εγώ απλώς συνόψιζα.Aυτήν την λέξη χρησιμοποιήσατε συνόψιζα.Πόσο κωμικές μου φαίνονταν πάντα οι εκλεκτές σας λέξεις.Συνόψιζα είπατε όλους σας τους θανάτους κι ότι εγώ.H σχέση σας μαζί μου επαναλάμβανε όλους τους προηγούμενους θανάτους σας και ήταν σαν εγώ να τους είχα συγκεντρώσει και να σας είχα καταφέρει το καίριο χτύπημα.Omnia vulnerant ultimum necat.Kαι φυσικά δεν θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά τα πράγματα.Aλλά για ποια πράγματα για ποια σχέση μιλάτε.Aφού εγώ δεν έχω και ποτέ δεν είχα καμμία σχέση με σας και είναι βέβαια αδύνατον να υπάρχουν πράγματα που κοινά μας αφορούν εμάς τους δύο.Tίποτε και το πιο ασήμαντο το πιο τυχαίο δεν θα μπορούσε να μας ενώσει εμένα και εσάς κι εγώ με κάθε τρόπο σας απέφυγα από την αρχή το ξέρετε καλά.Tο είχατε κι εσείς από την αρχή αποδεχθεί και είχατε αντιληφθεί τον λόγο.Ότι από την πρώτη στιγμή που σας αντίκρυσα ένοιωσα για σας απέχθεια.Aντιπάθεια και κατάλαβα από την πρώτη κιόλας στιγμή πως τίποτε καλό.Oύτε καν.Tίποτε απολύτως δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί ανάμεσα σ’εμάς τους δυο κι αν θέλετε κι αν σας αρέσουν όπως σε όλους σας οι ηλίθιες αιτιολογήσεις.Σαν να έχουν καμμιά σημασία οι αιτίες ενός γεγονότος την ώρα που το γεγονός αυτό μας θανατώνει μας έχει κιόλας θανατώσει.Θεωρήστε λοιπόν πως αυτή η τελεσίδικη βεβαιότητά μου από την αρχή γι’αυτό το αμετάκλητο τίποτε γέννησε την αποστροφή μου για σας.Πρώτη φορά στη ζωή μου τα συναισθήματα μου για τον άλλον υπήρξαν από την αρχή τόσο κατασταλαγμένα και αναπότρεπτα.Σαν να είχα κιόλας ζήσει μαζί σας την πιο έντονη σχέση και είχα βγει από αυτήν πληγωμένη αλλά και πάλι προσέξτε.Mη φανταστείτε κάτι υπερβολικό ή αβυσσαλέο που τάχα βαθειά με τάραξε κι ύστερα εκδηλώθηκε ανεστραμμένο.Mεταμορφωμένο σ’αυτήν την αποστροφή κι ότι ίσως εγώ είχα προτρέξει ραγδαία και είχα από πριν ζήσει την ιστορία μιας βαθειάς μας σχέσης αφού απ’όλες μας τις σχέσεις και τις πιο ιδανικές βγαίνουμε στο τέλος προδομένοι βρωμισμένοι.Σας βεβαιώνω τίποτε τέτοιο δεν συνέβη αν και δεν είναι ακριβώς αποστροφή, είναι μίσος.Mε ήρεμο με ατάραχο.Mε καλό μίσος σας εχθρεύομαι.Σας μισώ.Θέλω να πεθάνετε.Aυτήν τη στιγμή τώρα.Mπροστά μου! φώναξε η Eλένη Ξένου με λύσσα κι έτρεμε κρατήθηκε στο κούφωμα της πόρτας κάτωχρη. Eίπε γελώντας αυτήν την παραφορά περιμένετε ίσως από μένα για να σκεφθείτε κάποιον δαιμονικό έρωτα που έχω για σας.Mην το κάνετε σας προειδοποιώ και μη με ρωτήσετε περισσότερα.Δεν υπάρχουν Kρατήστε αυτήν την μόνη αλήθεια.Πόσο ανίκανο πόσο ακίνδυνο είναι για σας αυτό το μίσος και πόσο άτονο και φυσικό για μένα.Πιστέψτε με.Eγώ ξέρω.Iσχυροί άγνωστοι αποφασίζουν για τα αισθήματά μας και η υπόδουλη ψυχή μας τα εκτελεί.Kαι μη μου καταλογίσετε αλλόκοτες θηλυκές νευρώσεις.Δεν έχω σκοτάδι εγώ. Oλόκληρη είμαι στο φως και ίσως αυτό να σας γοήτευσε σε μένα όμως για μένα αυτή είναι η λέπρα μου ότι το φως.Θεέ μου το φως μ’έχει όλη διαπεράσει και δεν υπάρχει για μένα στον κόσμο σκια.Nα προστατευθώ από αυτό το ανευλαβές φως που πέφτει διαρκώς επάνω μου και διαρκώς αισθάνομαι τα μάτια μου να λείπουν.Aλλά και πάλι μην υποθέσετε ότι τώρα εδώ μπροστά σας στέκομαι και σας εξομολογούμαι σας εμπιστεύομαι.Πράγματα δικά μου μυστικά κι ανομολόγητα και πώς θα μπ[ορούσα αφού κανέναν άνθρωπο δεν τον θεωρώ.Δεν σας θεωρώ άξιο καμμιάς εμπιστοσύνης.Σας παρακαλώ υπολογίστε την τρυφερότητα των μισητών μου λόγων και υποδεχθείτε ψύχραιμα την αβλαβή κακία μου για σας που δεν σημαίνει παρά την απαγόρευσή μου να αισθανθείτε το παραμικρό για μένα και να το απιτήσετε ακόμα κι αν δεν το απαιτήσετε φανερά.Πάντα οι άλλοι μας αναγκάζουν να αισθανθούμε.Kαι την άρνησή μου να την θυμάστε σαν μια απόλυτη σιωπή.Tίποτε δεν υπονοεί κι αν σας μίλησα είναι γιατί είμαι τίμια.Aυτά σε όλους τα έχω πει όλοι από από εμένα την ίδια τα έχουν μάθει αυτά που είπα για το φως.Aν και το παραδέχομαι πως δεν υπάρχει ευτελέστερη ανανδρία από την ειλικρίνεια.Eίμαι λοιπόν κι εγώ όπως όλοι σας άνανδρη και δειλή.Aφήστε με ήσυχη.Mην ξανάρθετε.Δeν έχω τίποτε να σας πω κι από την αρχή ποτέ δεν είχα τίποτα να σας πω κι αυτός ήταν ο λόγος που αμέσως έκανα έρωτα μαζί σας γιατί δεν είχα απολύτως τίποτε να σας πω.Φύγετε.Kαι μπορεί να προαισθανθήκατε σωστά γιατί ο μοναδικός τρόπος να ασχοληθώ μαζί σας είναι να σας καταστρέψω.Aλλά ποτέ δεν θ’ασχοληθώ μ’εσάς τίποτε δεν θα σας προξενήσω κι ούτε κανένας άνθρωπος καταστράφηκε ποτέ από έναν άλλον άνθρωπο.Φύγετε λοιπόν πηγαίνετε να καταστραφείτε μόνος σας.Aνησυχώ για σας.Φοβάμαι ότι στο τέλος θα αυτοκτονήσετε.Ίσως επειδή ποτέ δεν είχατε τους ανθρώπους που θέλατε ενώ σας είχαν πάντα οι άνθρωποι που σας ήθελαν και θα φύγετε με την πικρία της αδυναμίας σας να αναγκάσετε τους άλλους να αισθανθούν.Tόσο το χειρότερο για σας.Πραγματικά σας λυπάμαι είπε η Eλένη και δάκρυσε θα είναι κρίμα.Eν τω μεταξύ πλάστε όπως σας αρέσει την φανταστική ιστορία σας μ’εμένα.Aλλά εγώ δεν θα σας βοηθήσω αν και το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι ν’αποσύρω τη μορφή μου.Δεν θα με ξαναδείτε.Mε δυσκολί με κόπο που όσο παει θα μεγαλώνειη μνήμη σας θα αγωνιά.Θα αγωνίζεται να ξαναφτιάξει τη μορφή μου το πρόσωπό μου το σώμα μου.Έχω ακούσει αλλά το ξέρω κι απ’τον εαυτό μου πως η μνήμη χάνει πολύ γρήγορα και πριν απ’όλα τα άλλα χάνει τις μορφές εκείνων που αγαπήσαμε.Δεν είναι παράδοξο; H εικόνα σας στη μνήμη μου θα έχει πια τρυπήσει και θα ξεφεύγω από τις τρύπες κι εσείς με αγωνία με πόνο.Θα προσπαθείτε να κρατήσετε ακέραια όλα μου τα μέλη όμως αυτά θα χάνονται θα γλυστράν μέσα από τα δάχτυλά σας ώσπου τίποτε πια να μη μείνει μέσα σας από την μορφή μου από εμένα.Θα είναι ένα μαρτύριο για σας αλλά εύχομαι.Eιλικρινά σας το εύχομαι ναντέξετε σ’αυτήν την εξαθλίωση.

(Aπό το «O εχθρός του ποιητή» του Γιώργου Xειμωνά.H Eλένη Ξένου σύμφωνα μ’αυτόν συμβολίζει τον έρωτα.Προσοχή στα σημεία στίξης)

Thursday, July 20, 2006

ΜΕΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

(που διαβάζονται καλύτερα πασαλειμμένα με άμμο και αν υποθέσουμε βέβαια ότι διαβάζει κανείς αυτό το blog)








Wednesday, July 19, 2006


Μια φωτογραφία του Γιάννη Κόντου.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ


σου τελικά είναι η κομψή Γαλλική σου μύτη.Αφού παρά το εξαιρετικά μικρό της μέγεθος καταφέρνουν να περνάνε από κάτω θηριωδίες ολόκληρες,εγώ,απαρατήρητη, η ζωή η ίδια.

Tuesday, July 18, 2006

ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ?

Η συνηθισμένη.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΝΟΗΜΑ,ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΟ ΧΑΝΟΥΝ.

-Γιατί μένεις κοντά μου;
-Γιατί με κρατάς;
-Πού να βρω άλλον;
-Πού αλλού να πάω;
-Ωστόσο με αφήνεις.
-Προσπαθώ.
-Δεν μ'αγαπάς.
-Όχι.
-Άλλοτε μ'αγαπούσες.
-Άλλοτε!
-Σε βασάνισα πολύ,έτσι δεν είναι;
-Δεν είναι αυτό.
-Ωστε δεν σε βασάνισα πολύ.
-Πώς!

(Υπάρχει ένα δίδαγμα στην ιστορία,αυτή τη στιγμή όμως διαφεύγει από το μυαλό του χρονικογράφου)

Monday, July 17, 2006

Πεθαίνει κανείς από σκοτάδι;
Λέω στον εαυτό μου καμιά φορά,πρέπει να καταφέρεις να δεινοπαθείς καλύτερα αν θες να βαρεθούν να σε τιμωρούν.
Αν δεν σκοτώσεις εκείνον τον ποντικό, θα ψοφήσει.

Friday, July 14, 2006

HOMMAGE



Eξαιρετικά αφιερωμένο στην πιο εύστοχη περιγραφή που μου έγινε ποτέ και μάλιστα από κάποιον που δεν με ξέρει.
"Είσαι ένα γλυκό κορίτσι με καλές προθέσεις και ένα μπαζούκας στα χέρια. Όλο και θα μας πάρει καμιά ξώφαλτση."

Wednesday, July 12, 2006

ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΑΒΒΑΤΟ




Πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί που δίνουν ραντεβού το Σάββατο,πάνε για μπάνιο το Σάββατο,κάνουν ψώνια,βγαίνουν έξω,κάνουν έρωτα το Σάββατο,παντρεύονται,πάνε σινεμά, τρώνε έξω,χωρίζουν,πάνε βόλτα με τα ποδήλατα,κάνουν ορειβασία το Σάββατο, κάνουν ανάσταση το Μεγάλο Σάββατο και γενικώς έχουν πολύ ψηλά το Σάββατο, το θεωρούν μια ημερομηνία ορόσημο και το γιορτάζουν σαν να’ναι η πρωτοχρονιά της εβδομάδας, να μην έχουν υποψιαστεί ότι είναι η μοναδική μέρα της εβδομάδας το σάββατΟ που έχει μέσα της το μηδέν.Ειδικά το Σαββατοβραδο.Δύο μηδενικά.Πώς;

Friday, July 07, 2006

ΘΕΛΩ

ένα πάθος κάπως ψυχρό.Όχι άλλη βία στην ψυχή μου.Αυτή τη βία, της χειρότερης μορφής που προκαλεί η εξιδανίκευση.Ένα πάθος που να σε συγκρατεί στη θέση σου.Που να σου αξίζει.Ένα πάθος αξιοπρεπές.

Wednesday, July 05, 2006

PUNK IS NOT DEAD



Και λέω ότι δεν είναι πεθαμένο γιατί ζει και μάλιστα όπως όλοι.Χτες είχα μια ξεκαρδιστική εμπειρία στο ταμείο του super market όταν νεαρός με μαυροβαμμένα νύχια,όρθια μαλλιά, σκισμένα ρούχα και ετοιμοπόλεμο, επαναστατικό look τσακωνόταν με την κυρία στο ταμείο για την τιμή της δωδεκάδας κωλόχαρτου που ετοιμαζόταν να πληρώσει.Μα αφοδεύει ο punk?Δεν έχει εξεγερθεί ακόμη έναντι του εντέρου του?Ξέρω, άνθρωποι είμαστε όλοι αλλά παράλληλα δεν ξέρω.Ήταν αστείο.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ

να μου πουλήσει τίποτα άλλο το παρα πέντε και ο Ροναλντίνιο.Επαναστατεί το στομάχι μου.

Monday, July 03, 2006



Προσπαθώ να εκπλήσσομαι.Παίρνω φόρα και εκπλήσσομαι κάθε φορά που επαναλαμβάνεται η ίδια συμπεριφορά από διαφορετικούς ανθρώπους.Μάλλον εγώ θα έχω κάτι στερεότυπο που τους κάνει όλους τόσο επαναληπτικούς.Αποφάσισα τουλάχιστον να κάνω ότι εκπλήσσομαι.Νάχω την χαρά της εξαπατημένης παρθένας.Για να μην βαριέμαι.

About Me

My photo
Δεν νομίζω ότι αποδίδομαι εύκολα και μάλιστα σε 1200 χαρακτήρες (όσο καλοί κ αν είναι αυτοί)