ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Η κριτική είναι το κοινωνικό πρόσωπο της αυτοκριτικής. Αυτό που δεν βλέπουμε στον εαυτό μας αλλά είναι τόσο οφθαλμοφανές στους άλλους...Σαν την πλάτη μας. Την βλέπουμε πολύ λιγότερο απ'ότι οι άλλοι. Ξέρουμε πολύ καλά όμως ποια πλάτη μας ενοχλεί.Και θα μας ενοχλούσε να ξέρουμε ότι έχουμε την ίδια. Οι άνθρωποι που ασκούν κριτική τελικά δεν είναι αυτό που μοιάζουν: αυτοερωτικοί. Είναι οι πιο αυτοβασανιστικοί (συγγνώμη για τη νέα λέξη αλλά έχει περισσότερους λόγους ύπαρξης από την προηγούμενη)
Κι αυτοί που κρίνουν όσους κρίνουν ας μην ξεχνάνε ότι μπορεί να έχουν την ίδια πλάτη με αυτή που βλέπουν και δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σου στον εαυτό σου.

ΤΕΛΙΚΑ ΑΝ ΟΧΙ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΑ

το να μην πιστεύεις είναι μια μορφή άσκησης, μια μορφή προσευχής. Θέλει έντατική προσπάθεια και πάθος. Δεν είναι και πολύ εύκολο να ξεφύγεις από την αρπάγη των πιστών.

ΥΓ:Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.Δεν βάλλω το θρησκευτικό συναίσθημα.Πίστη είναι μια λέξη που αφορά μόνο στο Θεό αλλά έχουμε επεκτείνει τις εφαρμογές της.Αντί για "νομίζω" έχω προσέξει πολλοί λέτε "πιστεύω".