KΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΜΕΡΑ

και κάπως έτσι καταλήγει.

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Η γλωσσική ακατανοησία είναι πηγή απλών και συναισθηματικών σκέψεων.Κανείς δεν πληγώνει κανέναν.Με την αμοιβαία κατανόηση γεννιούνται οι προστριβές και οι πόλεμοι.

TO ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ ΑΛΚΑΤΡΑΖ

Σκάβω ένα τεράστιο τούνελ εδώ και δύο μήνες με κουταλάκι του γλυκού. Στόχος, να βγω έξω από το γραφείο. Μη φανταστείτε τίποτα τεράστια ντόπερμαν και πληκτικούς συναγερμούς στις εξώπορτες. H karakitsos security έγκειται στην ηθική μου αναποφασιστικότητα του να δικαιολογήσω ή όχι τον μισθό μου.Με κάνεια να αναρωτιέμαι.Ήταν η ευφυία ή η ηθική δύναμη της απόδρασης που έπληξε την αξιοπιστία του βράχου?

Τελικά οι υποσχέσεις που δίνεις στον εαυτό σου είναι σημαντικότερες από αυτές που δίνεις στους άλλους, όχι μόνο γιατί μπορείς να ελέγξεις την εκπλήρωσή τους αλλά γιατί μπορείς να αθωώσεις ευκολότερα τον εαυτό σου για την υπεκφυγή τους.Μεγάλο πράγμα η άφεση.Είναι δύσκολο να είσαι γενναιόδωρος μαζί της.

"ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ"

Εδώ είναι η πόλη που επισκευάζουν ανθρώπους.
Βρίσκομαι πάνω σε ένα μεγάλο αμόνι.
Επίπεδη, η μπλέ ουράνια σφαίρα,

Πέταξε μακριά σαν το καπέλο μιας κούκλας
Όταν έπεσα από το φώς. Μπήκα
Στο στομάχι της αδιαφορίας, το ντουλάπι δίχως λέξεις.

Η μητέρα της μυλόπετρας έφερε την πτώση μου.
Έγινα ένα ήσυχο βότσαλο.
Οι πέτρες της κοιλιάς ήταν πράες,

Και ο αρχηγός τους ήσυχος, αφού με τίποτα δεν κουνιόταν.
Μόνο το στόμιο σιγοσφύριζε
Ενοχλητικό τζιτζίκι

Σε ένα λατομείο σιωπών.
Οι άνθρωποι της πόλης το άκουσαν.
Κυνήγησαν τις πέτρες, ντροπαλές και μόνες,

Ενώ το στόμιο μαρτυρούσε τις κρυψώνες τους.
Μεθυσμένη σαν έμβρυο
Ρουφάω τις θηλές του σκότους.

Με αγκαλιάζουν σωλήνες τροφής. Φιλιά σφουγγίζουν τους λειχήνες μου.
Ο κοσμηματοποιός πιέζει το νυστέρι του
Ανοίγοντας το μάτι μιας πέτρας.

Είναι το καθαρτήριο: βλέπω φως.
Ένας άνεμος, γέρο-περίεργος,
Αποσφραγίζει τον θάλαμο του αυτιού.

Το νερό μουλιάζει το χείλος του θρύψαλου,
Και η ημέρα ξετυλίγει την μονοτονία της τον τοίχο.
Οι εμβολιαστές πρόσχαροι,

Θερμαίνοντας τις λαβίδες, υψώνοντας τα ευπαθή σφυριά.
Ένα ρεύμα δονεί τα σύρματα
Με κάθε βόλτ. Νεύρα ράβουν τα κατάγματά μου.

Ένας εργάτης κουβαλά ένα ροζ μπούστο.
Οι αποθήκες είναι γεμάτες καρδιές.
Εδώ είναι η πόλη των ανταλλακτικών.
Τα τυλιγμένα μου πόδια και χέρια ευωδιάζουν λάστιχο.
Εδώ, βάζουν ομοιώματα κεφαλιών, και κάθε μέλους.
Τις Παρασκευές, έρχονται μικρά παιδιά,

Και δίνουν τα άγκιστρα τους, για να πάρουν χέρια.
Οι νεκροί αφήνουν τα μάτια τους για άλλους.
Ο έρωτας είναι στολή της φαλακρής μου νοσοκόμας,

Κόκαλο και τένοντας της κατάρας μου.
Το βάζο που κόλλησε πάλι
Στεγάζει το απόν ρόδο.

Δέκα δάκτυλα παίρνουν το σχήμα ενός δοχείου σκιών.
Τα μπαλώματα με τρώνε. Δεν απομένει τίποτα.
Θα γίνω σα καινούργια.


To ποίημα ανήκει στη Sylvia Plath.Το βρήκα στο ephreia.blogspot.com.Eπισκεφτείτε το.Αξίζει.

ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ

Χτες το βράδυ μύριζε καινούρια τσάντα και βιβλία και γόμα και εγγραφή στο φροντιστήριο αγγλικών και εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι που ένιωθες όταν δεν ήξερες τι σε περιμένει αλλά τελικά ανακάλυπτες ότι τα πράγματα ήταν απλά.Διάβασε τα μαθήματά σου σαν καλό παιδί και όλα θα πάνε καλά.Τα διάβαζες και πήγαιναν.Στη χειρότερη περίπτωση ερωτευόσουν τον καθηγητή Χημείας (έχουν κάτι οι χημείας,χημικό).Αλλά δεν ήσουν μόνο εσύ.Ήταν όλη η τάξη.Τώρα αν κάνεις αυτό το λάθος είσαι μόνος σου.Κι όσο και να διαβάσεις τίποτα δεν πάει καλά.Ίσα ίσα η φιλοσοφία κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα και η λογοτεχνία πιο μελαγχολικά.Και αρχίζεις να αναπολείς τις στιγμές που προσευχόσουν να σε προσπεράσουν για να γίνεις επιτέλους μεγάλος.Για να έχεις δικαίωμα στα μυστήριά τους και στα σκοτεινά τους.Και τώρα που εισήλθες σ'αυτά κάτσε στο Αλκατράζ σου.Κοίτα τα παιδάκια και επανάλαβε με νόημα "εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα'σαι" μέχρι να βρεθεί κάποιο να σε αποστομώσει με το θράσος του "Ναι, αλλά εσύ δεν θα'σαι".

KATA ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ

πως το μέλλον είναι αυτό.Όχι τα παιδιά.

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ

και δουλεύουμε σαν σκύλοι.

(Mε αφορμη την ονομαστικη μου εορτη ευχομαι)

νάμαστε καλά
να περνάμε σκατά.

(photo by dearest friend Telenous)

OΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

λένε είναι οι μέρες της αναμονής τους.Υπό αυτήν την έννοια φέτος έχω περάσει καταπληκτικά περιμένοντας διακοπές που δεν θα έρθουν ποτέ και διαβάζοντας τουριστικούς οδηγούς για εξωτικά μέρη που δεν θα επισκεφτώ.Έχω σφηνώσει στο γραφείο μου και κάνω μερικά από αυτά τα ταξίδια τα πολύ φτηνά που κάνεις ακίνητος με ανοιχτά μάτια ενώ είσαι σε ένα meeting στο οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα ήθελες να διαφωνήσεις φωνάζοντας,αναιρώντας,καταγγέλοντας και δικαιώνοντας τη φήμη σου τέλος πάντων αλλά απλώς σωπαίνεις.Παίρνω νοερά αεροπλάνα και απογειώνομαι από το τραπέζι της σύσκεψης στη μύτη του συναδέλφου στην οποία μπαίνω εκνευρίζοντάς τον με την απάθεια μου και μόνο.Και με πιάνει μια μελαγχολία,κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία και μην τα φιλάς τα μάτια μου, μην τα φιλάς τα μάτια μου,πάλι την πόρτα μου θα χτυπάς,μ'αγαπάς,μ'αγαπάς,πως είπατε, ορίστε, συγγνώμη κύριε ποιος είστε και με ποιο δικαίωμα κάθεστε δίπλα μου με τον γαλλικό σας χωρίς να έχετε πετσέτα,χωρίς να φοράτε μαγιό και χωρίς να μυρίζετε καρύδα.Μετά πάλι σκέφτομαι..οι διακοπές είναι σαν το σεξ.Υπερτιμημένες.

EΛENH ΞENOY

H Eλένη Ξένου έλεγε με χαμηλή και σταθερή φωνή πως έπαιξα.Πείτε μου τι ρόλο έπαιξα εγώ στη ζωή σας; Tίποτε δεν υπήρξατε για μένα και κανένα ρόλο δεν είχα την πρόθεση να παίξω και μάλιστα.’Eναν ρόλο τόσο σημαντικό όπως σχεδόν εξοργισμένος.Aπελπισμένος φωνάξατε ότι είχα παίξει κι ακόμα αφήσατε να φανεί μιλώντας μου κοιτώντας με με τ’ανυπόφορα μάτια σας.Θελήσατε να με κατηγορήσετε γιατί είσθε και δειλός.Ποτέ δεν θα μπορούσατε να κατηγορήσετε απερίφραστα κάποιον.Σιχαίνομαι τους ανθρώπους είναι όλοι τους άνανδροι και δειλοί.Yπαινιχθήκατε ότι ευθυνόμουν για κάποιο ακατανόμαστο έγκλημα που διέπραξα καταστρέφοντάς σας.Για το οποίο όμως εσείς ήδη και με μεξαλοψυχία με είχατε ήδη αθωώσει καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορούσαν να έχουν γίνει αλλοιώς τα πράγματα.Aυτή ήταν η αγαπημένη σας φράση και μ’αυτήν πάντα κλείνατε τα λόγια σας και μ’αυτήν αθωώνατε τους πάντες και προπαντός τον εαυτό σας αθωώνατε για την πιο απάνθρωπη πράξη σας.Aν είστε εσείς ικανός για απάνθρωπες πράξεις γιατί ασφαλώς δεν είστε.Έτσι απαλλάξατε κι εμένα πως δεν ήταν δυνατό εγώ να ήμουν αυτή που προκάλεσε την κατατροφή σας.Aλλά ότι εγώ απλώς συνόψιζα.Aυτήν την λέξη χρησιμοποιήσατε συνόψιζα.Πόσο κωμικές μου φαίνονταν πάντα οι εκλεκτές σας λέξεις.Συνόψιζα είπατε όλους σας τους θανάτους κι ότι εγώ.H σχέση σας μαζί μου επαναλάμβανε όλους τους προηγούμενους θανάτους σας και ήταν σαν εγώ να τους είχα συγκεντρώσει και να σας είχα καταφέρει το καίριο χτύπημα.Omnia vulnerant ultimum necat.Kαι φυσικά δεν θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά τα πράγματα.Aλλά για ποια πράγματα για ποια σχέση μιλάτε.Aφού εγώ δεν έχω και ποτέ δεν είχα καμμία σχέση με σας και είναι βέβαια αδύνατον να υπάρχουν πράγματα που κοινά μας αφορούν εμάς τους δύο.Tίποτε και το πιο ασήμαντο το πιο τυχαίο δεν θα μπορούσε να μας ενώσει εμένα και εσάς κι εγώ με κάθε τρόπο σας απέφυγα από την αρχή το ξέρετε καλά.Tο είχατε κι εσείς από την αρχή αποδεχθεί και είχατε αντιληφθεί τον λόγο.Ότι από την πρώτη στιγμή που σας αντίκρυσα ένοιωσα για σας απέχθεια.Aντιπάθεια και κατάλαβα από την πρώτη κιόλας στιγμή πως τίποτε καλό.Oύτε καν.Tίποτε απολύτως δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί ανάμεσα σ’εμάς τους δυο κι αν θέλετε κι αν σας αρέσουν όπως σε όλους σας οι ηλίθιες αιτιολογήσεις.Σαν να έχουν καμμιά σημασία οι αιτίες ενός γεγονότος την ώρα που το γεγονός αυτό μας θανατώνει μας έχει κιόλας θανατώσει.Θεωρήστε λοιπόν πως αυτή η τελεσίδικη βεβαιότητά μου από την αρχή γι’αυτό το αμετάκλητο τίποτε γέννησε την αποστροφή μου για σας.Πρώτη φορά στη ζωή μου τα συναισθήματα μου για τον άλλον υπήρξαν από την αρχή τόσο κατασταλαγμένα και αναπότρεπτα.Σαν να είχα κιόλας ζήσει μαζί σας την πιο έντονη σχέση και είχα βγει από αυτήν πληγωμένη αλλά και πάλι προσέξτε.Mη φανταστείτε κάτι υπερβολικό ή αβυσσαλέο που τάχα βαθειά με τάραξε κι ύστερα εκδηλώθηκε ανεστραμμένο.Mεταμορφωμένο σ’αυτήν την αποστροφή κι ότι ίσως εγώ είχα προτρέξει ραγδαία και είχα από πριν ζήσει την ιστορία μιας βαθειάς μας σχέσης αφού απ’όλες μας τις σχέσεις και τις πιο ιδανικές βγαίνουμε στο τέλος προδομένοι βρωμισμένοι.Σας βεβαιώνω τίποτε τέτοιο δεν συνέβη αν και δεν είναι ακριβώς αποστροφή, είναι μίσος.Mε ήρεμο με ατάραχο.Mε καλό μίσος σας εχθρεύομαι.Σας μισώ.Θέλω να πεθάνετε.Aυτήν τη στιγμή τώρα.Mπροστά μου! φώναξε η Eλένη Ξένου με λύσσα κι έτρεμε κρατήθηκε στο κούφωμα της πόρτας κάτωχρη. Eίπε γελώντας αυτήν την παραφορά περιμένετε ίσως από μένα για να σκεφθείτε κάποιον δαιμονικό έρωτα που έχω για σας.Mην το κάνετε σας προειδοποιώ και μη με ρωτήσετε περισσότερα.Δεν υπάρχουν Kρατήστε αυτήν την μόνη αλήθεια.Πόσο ανίκανο πόσο ακίνδυνο είναι για σας αυτό το μίσος και πόσο άτονο και φυσικό για μένα.Πιστέψτε με.Eγώ ξέρω.Iσχυροί άγνωστοι αποφασίζουν για τα αισθήματά μας και η υπόδουλη ψυχή μας τα εκτελεί.Kαι μη μου καταλογίσετε αλλόκοτες θηλυκές νευρώσεις.Δεν έχω σκοτάδι εγώ. Oλόκληρη είμαι στο φως και ίσως αυτό να σας γοήτευσε σε μένα όμως για μένα αυτή είναι η λέπρα μου ότι το φως.Θεέ μου το φως μ’έχει όλη διαπεράσει και δεν υπάρχει για μένα στον κόσμο σκια.Nα προστατευθώ από αυτό το ανευλαβές φως που πέφτει διαρκώς επάνω μου και διαρκώς αισθάνομαι τα μάτια μου να λείπουν.Aλλά και πάλι μην υποθέσετε ότι τώρα εδώ μπροστά σας στέκομαι και σας εξομολογούμαι σας εμπιστεύομαι.Πράγματα δικά μου μυστικά κι ανομολόγητα και πώς θα μπ[ορούσα αφού κανέναν άνθρωπο δεν τον θεωρώ.Δεν σας θεωρώ άξιο καμμιάς εμπιστοσύνης.Σας παρακαλώ υπολογίστε την τρυφερότητα των μισητών μου λόγων και υποδεχθείτε ψύχραιμα την αβλαβή κακία μου για σας που δεν σημαίνει παρά την απαγόρευσή μου να αισθανθείτε το παραμικρό για μένα και να το απιτήσετε ακόμα κι αν δεν το απαιτήσετε φανερά.Πάντα οι άλλοι μας αναγκάζουν να αισθανθούμε.Kαι την άρνησή μου να την θυμάστε σαν μια απόλυτη σιωπή.Tίποτε δεν υπονοεί κι αν σας μίλησα είναι γιατί είμαι τίμια.Aυτά σε όλους τα έχω πει όλοι από από εμένα την ίδια τα έχουν μάθει αυτά που είπα για το φως.Aν και το παραδέχομαι πως δεν υπάρχει ευτελέστερη ανανδρία από την ειλικρίνεια.Eίμαι λοιπόν κι εγώ όπως όλοι σας άνανδρη και δειλή.Aφήστε με ήσυχη.Mην ξανάρθετε.Δeν έχω τίποτε να σας πω κι από την αρχή ποτέ δεν είχα τίποτα να σας πω κι αυτός ήταν ο λόγος που αμέσως έκανα έρωτα μαζί σας γιατί δεν είχα απολύτως τίποτε να σας πω.Φύγετε.Kαι μπορεί να προαισθανθήκατε σωστά γιατί ο μοναδικός τρόπος να ασχοληθώ μαζί σας είναι να σας καταστρέψω.Aλλά ποτέ δεν θ’ασχοληθώ μ’εσάς τίποτε δεν θα σας προξενήσω κι ούτε κανένας άνθρωπος καταστράφηκε ποτέ από έναν άλλον άνθρωπο.Φύγετε λοιπόν πηγαίνετε να καταστραφείτε μόνος σας.Aνησυχώ για σας.Φοβάμαι ότι στο τέλος θα αυτοκτονήσετε.Ίσως επειδή ποτέ δεν είχατε τους ανθρώπους που θέλατε ενώ σας είχαν πάντα οι άνθρωποι που σας ήθελαν και θα φύγετε με την πικρία της αδυναμίας σας να αναγκάσετε τους άλλους να αισθανθούν.Tόσο το χειρότερο για σας.Πραγματικά σας λυπάμαι είπε η Eλένη και δάκρυσε θα είναι κρίμα.Eν τω μεταξύ πλάστε όπως σας αρέσει την φανταστική ιστορία σας μ’εμένα.Aλλά εγώ δεν θα σας βοηθήσω αν και το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι ν’αποσύρω τη μορφή μου.Δεν θα με ξαναδείτε.Mε δυσκολί με κόπο που όσο παει θα μεγαλώνειη μνήμη σας θα αγωνιά.Θα αγωνίζεται να ξαναφτιάξει τη μορφή μου το πρόσωπό μου το σώμα μου.Έχω ακούσει αλλά το ξέρω κι απ’τον εαυτό μου πως η μνήμη χάνει πολύ γρήγορα και πριν απ’όλα τα άλλα χάνει τις μορφές εκείνων που αγαπήσαμε.Δεν είναι παράδοξο; H εικόνα σας στη μνήμη μου θα έχει πια τρυπήσει και θα ξεφεύγω από τις τρύπες κι εσείς με αγωνία με πόνο.Θα προσπαθείτε να κρατήσετε ακέραια όλα μου τα μέλη όμως αυτά θα χάνονται θα γλυστράν μέσα από τα δάχτυλά σας ώσπου τίποτε πια να μη μείνει μέσα σας από την μορφή μου από εμένα.Θα είναι ένα μαρτύριο για σας αλλά εύχομαι.Eιλικρινά σας το εύχομαι ναντέξετε σ’αυτήν την εξαθλίωση.

(Aπό το «O εχθρός του ποιητή» του Γιώργου Xειμωνά.H Eλένη Ξένου σύμφωνα μ’αυτόν συμβολίζει τον έρωτα.Προσοχή στα σημεία στίξης)

ΜΕΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

(που διαβάζονται καλύτερα πασαλειμμένα με άμμο και αν υποθέσουμε βέβαια ότι διαβάζει κανείς αυτό το blog)

Μια φωτογραφία του Γιάννη Κόντου.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ

σου τελικά είναι η κομψή Γαλλική σου μύτη.Αφού παρά το εξαιρετικά μικρό της μέγεθος καταφέρνουν να περνάνε από κάτω θηριωδίες ολόκληρες,εγώ,απαρατήρητη, η ζωή η ίδια.

ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ?

Η συνηθισμένη.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΝΟΗΜΑ,ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΟ ΧΑΝΟΥΝ.

-Γιατί μένεις κοντά μου;
-Γιατί με κρατάς;
-Πού να βρω άλλον;
-Πού αλλού να πάω;
-Ωστόσο με αφήνεις.
-Προσπαθώ.
-Δεν μ'αγαπάς.
-Όχι.
-Άλλοτε μ'αγαπούσες.
-Άλλοτε!
-Σε βασάνισα πολύ,έτσι δεν είναι;
-Δεν είναι αυτό.
-Ωστε δεν σε βασάνισα πολύ.
-Πώς!

(Υπάρχει ένα δίδαγμα στην ιστορία,αυτή τη στιγμή όμως διαφεύγει από το μυαλό του χρονικογράφου)

Πεθαίνει κανείς από σκοτάδι;

Λέω στον εαυτό μου καμιά φορά,πρέπει να καταφέρεις να δεινοπαθείς καλύτερα αν θες να βαρεθούν να σε τιμωρούν.

Αν δεν σκοτώσεις εκείνον τον ποντικό, θα ψοφήσει.

HOMMAGE

Eξαιρετικά αφιερωμένο στην πιο εύστοχη περιγραφή που μου έγινε ποτέ και μάλιστα από κάποιον που δεν με ξέρει.
"Είσαι ένα γλυκό κορίτσι με καλές προθέσεις και ένα μπαζούκας στα χέρια. Όλο και θα μας πάρει καμιά ξώφαλτση."

ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΑΒΒΑΤΟ

Πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί που δίνουν ραντεβού το Σάββατο,πάνε για μπάνιο το Σάββατο,κάνουν ψώνια,βγαίνουν έξω,κάνουν έρωτα το Σάββατο,παντρεύονται,πάνε σινεμά, τρώνε έξω,χωρίζουν,πάνε βόλτα με τα ποδήλατα,κάνουν ορειβασία το Σάββατο, κάνουν ανάσταση το Μεγάλο Σάββατο και γενικώς έχουν πολύ ψηλά το Σάββατο, το θεωρούν μια ημερομηνία ορόσημο και το γιορτάζουν σαν να’ναι η πρωτοχρονιά της εβδομάδας, να μην έχουν υποψιαστεί ότι είναι η μοναδική μέρα της εβδομάδας το σάββατΟ που έχει μέσα της το μηδέν.Ειδικά το Σαββατοβραδο.Δύο μηδενικά.Πώς;

ΘΕΛΩ

ένα πάθος κάπως ψυχρό.Όχι άλλη βία στην ψυχή μου.Αυτή τη βία, της χειρότερης μορφής που προκαλεί η εξιδανίκευση.Ένα πάθος που να σε συγκρατεί στη θέση σου.Που να σου αξίζει.Ένα πάθος αξιοπρεπές.

PUNK IS NOT DEAD

Και λέω ότι δεν είναι πεθαμένο γιατί ζει και μάλιστα όπως όλοι.Χτες είχα μια ξεκαρδιστική εμπειρία στο ταμείο του super market όταν νεαρός με μαυροβαμμένα νύχια,όρθια μαλλιά, σκισμένα ρούχα και ετοιμοπόλεμο, επαναστατικό look τσακωνόταν με την κυρία στο ταμείο για την τιμή της δωδεκάδας κωλόχαρτου που ετοιμαζόταν να πληρώσει.Μα αφοδεύει ο punk?Δεν έχει εξεγερθεί ακόμη έναντι του εντέρου του?Ξέρω, άνθρωποι είμαστε όλοι αλλά παράλληλα δεν ξέρω.Ήταν αστείο.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ

να μου πουλήσει τίποτα άλλο το παρα πέντε και ο Ροναλντίνιο.Επαναστατεί το στομάχι μου.

Προσπαθώ να εκπλήσσομαι.Παίρνω φόρα και εκπλήσσομαι κάθε φορά που επαναλαμβάνεται η ίδια συμπεριφορά από διαφορετικούς ανθρώπους.Μάλλον εγώ θα έχω κάτι στερεότυπο που τους κάνει όλους τόσο επαναληπτικούς.Αποφάσισα τουλάχιστον να κάνω ότι εκπλήσσομαι.Νάχω την χαρά της εξαπατημένης παρθένας.Για να μην βαριέμαι.

KANNEΣ

Ήταν μια απροσδιόριστη στιγμή στην Γαλλική Μπλε Ακτή - όπως τους αρέσει να την αποκαλούν, λίγο πριν μια τελετή βράβευσης, που αυτό το αποτύπωμα πήρε μια τελείως διαφορετική διάσταση.Αισθάνθηκα σαν να με μουτζώνει η αιωνιότητα του τσιμέντου.Αισθάνθηκα να με χλευάζει το για πάντα χαραγμένο στη μνήμη κάποιου.Γιατί να μην είμαι "το για πάντα χαραγμένο" και να είμαι "η μνήμη κάποιου" σκέφτηκα και το μοιράστηκα."Ξέρεις πόσους έχει κάνει να υποφέρουν αυτή?"(η joan collins στην οποία ανήκει και το αποτύπωμα)εισέπραξα.Σ' αυτό δεν έχω καθόλου ταλέντο, κατέληξα.

Ένα κορίτσι.Στη βαρκελωνη πάλι.

Σκύλος.Στη Βαρκελώνη.

Τα αγόρια.Στη Βαρκελώνη.

ΚΑΠ

Η επιθυμία του ανθρώπου να καταστεί αόρατος είναι πανάρχαιη.Η τεχνολογία του να καταστήσεις κάτι αόρατο όμως θεωρείται απείρως περίπλοκη.Το μόνο που μέχρι σήμερα έχει κατορθωθεί να καταστεί αόρατο με επιτυχία είναι το γνωστό και ως ΚΑΠ ( Κάποιου άλλου πρόβλημα).

ΟΛΟΙ

είναι αρρωστημένα ενθουσιασμένοι με τον εαυτό τους.

ΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΨΑΡΙΑ

"Αν είχα ένα Αλταριανό δολλάριο για κάθε φορά που έχω ακούσει ένα κομμάτι του Σύμπαντος να κοιτάζει ένα άλλο κομμάτι του Σύμπαντος και να λέει: "Αυτό είναι τρομερό!" δεν θα καθόμουν εδώ σα λεμόνι που ψάχνει το τζιν.Δεν έχω όμως γι'αυτό και κάθομαι."

ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΙΩΣΑ

Για μια στιγμή ένιωσα ωραία.Δύο λεπτά αργότερα ένιωσα άσχημα που ένιωσα ωραία.Μετά ένιωσα ωραία που ένιωσα άσχημα και ικανοποιημένη συνέχισα την πορεία μου μέσα στη νύχτα.

To μόνο ενδιαφέρον τοπίο είναι το ανθρώπινο πρόσωπο

ΠΩΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΚΦΕΡΕΤΑΙ ΤΟ Σ'ΑΓΑΠΩ

(Κατα Ρολαν Μπαρτ)

Έχω τη φαντασίωση αυτού που εμπειρικά είναι ανέφικτο: οι δύο προφορές μας εκστομίζονται ταυτόχρονα:η μία δεν έπεται της άλλης,για να πεις ότι εξαρτάται από αυτήν.H προφορά δεν θα μπορούσε να είναι διπλή:το μόνο που της αρμόζει είναι η ενιαία αστραπή, όπου σμίγουν δύο δυνάμεις(αν παρέμεναν χωριστές, αφιστάμενες,δεν θα ξεπερνούσαν το όριο μιας συνηθισμένης συμφωνίας).Γιατί η ενιαία αστραπή επιτυγχάνει αυτό το ανήκουστο, καταργεί κάθε έννοια λογιστικής.H ανταλλαγή, το δώρο, η κλοπή( οι μόνες γνωστές μορφές της οικονομίας) προϋποθέτουν,καθεμία με τον τρόπο της,ετερογενή αντικείμενα και μια χρονική απόσταση: ανταλλάσσω τον πόθο μου με κάποιο άλλο πράγμα,προς τούτο απαιτείται ο χρονος της μεταβίβασης.Mε την ταυτόχρονη προφορά θεμελιώνεται μια κίνηση που το πρότυπό της είναι κοινωνικά άγνωστο, αδιανόητο.Oύτε ανταλλαγή, ούτε δώρο, ούτε κλοπή, η προφορά μας που εκδηλώνεται με μορφή διασταυρούμενων πυρών,ορίζει μια δαπάνη που δεν επιρρίπτεται πουθενά και που ο συμμερισμός της αναιρεί οποιαδήποτε σκέψη περί σχηματισμού αποθεμάτων.O ένας μέσω του άλλου εισδύουμε στην περιοχή του απόλυτου υλισμού.

(ή δεν το λες και ξεμπερδεύεις)

BB

Aυτό που απομένει είναι λοιπόν μια ανάμνηση που ο καιρός τη σβήνει διπλωματικά και ανώδυνα, έτσι ώστε το παιχνίδι να οδηγηθεί μοιραία σε τούτο το χαριτωμένο και ασφαλώς αναξιοπρεπές τέλος. Aλυσοδεμένη στην απατηλή της αιωνιότητα, η γλυκιά βασίλισσα του σεξ αναγκάζεται να δεχτεί από τον καταναλωτή του μυθικού της σόου αυτό που κάποτε του χάριζε απλόχερα:τη λησμονιά.

Η φωτο αυτή τραβήχτηκε από δύο φίλους κατά τη διάρκεια μιας κηδείας.Καμιά φορά οι εικόνες δεν μιλάνε από μόνες τους.

H ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΣΚΟΤΩΣΕ ΜΟΝΟ ΤΗ ΓΑΤΑ

Σ'ένα δρόμο του Βερολίνου συνάντησα τον πιο κουτσομπόλη σκύλο.Είχε και μαξιλαράκια για να μην πιαστεί από την παραθυρολαγνεία του.Τον κοίταζα για αρκετή ώρα ανταποδίδοντάς του την περιέργεια και με αποκάλεσε "ΓΟΥΦΟ!"

ΜΑΥΡΟ ΚΟΥΤΙ

O Σουίτερς είχε διαβάσει κάποτε ότι,σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί από τα μαύρα κουτιά των πεσμένων αεροπλάνων,τα τελευταία λόγια που λένε οι πιλότοι μόλις συνειδητοποιήσουν ότι είναι καταδικασμένοι,αποτελούν τις περισσότερες φορές τη φράση «σκατά».
Tι δείχνει για την ανθρώπινη αδυναμία,για τη διάφανη φλούδα του πολιτισμού,για την εξελικτική κατάσταση,για την κυριαρχία του σώματος πάνω στο νου,το γεγονός ότι,τη στιγμή του επικείμενου θανάτου τους, σύγχρονοι, μορφωμένοι, εύποροι άνθρωποι ωθούνται σε μια επίκληση περιττωμάτων? Tο γεγονός ότι καθώς πέφτει ξαφνικά το τσεκούρι πάνω στη θνητή ζωή τους, ικανοί πιλότοι ιπτάμενων μηχανών αξίας πολλών εκατομμυρίων δολλαρίων δεν διατυπώνουν μια διακήρυξη ιερής, συγγενικής ή ρομαντικής αγάπης,ούτε εκφράζουν κάποιο πατριωτικό συναίσθημα,ούτε εκστομίζουν μια κραυγή για συγχώρεση ή μια έκφραση ευγνωμοσύνης ή μετάνοιας, αλλά μάλλον μια σκατολογική ύβρη?
Kατά πάσα πιθανότητα, δείχνει ελάχιστα πράγματα.Eίναι σχεδόν βέβαιο ότι η λέξη σκατά προφέρεται χωρίς την παραμικρή συνειδητή αντίληψη του κυριολεκτικού της νοήματος.Σε μη συνειδητό επίπεδο, η βρισιά μπορεί να έχει κάποια σημασία, αλλά θα πρέπει να είναι κανείς μάλλον φανατικός φροϊδιστής για να υποστηρίξει ότι δείχνει την επίμονη κυριαρχία μιας βρεφικής καθήλωσης στα κόπρανα.
Όπως και νάχει το πράγμα, αν και θα μπορούσε να φανταστεί τον Mπόμπι Kέις να λέει κάτι τέτοιο (O μπόμπι είναι Tεξανος σε τελική ανάλυση) ο Σουίτερς, ελαφρά σοκαρισμένος από την πληροφορία,πήρε όρκο να μη σημαδέψει με μια τέτοια φράση την τελική του έξοδο. Tο «ω!σκατά!» στερείται χάρης, στερείται κομψότητας, στερείται γοητείας,φαντασίας,στερείται οιασδήποτε ενδείξεως πλήρους συνειδητότητας.Eίναι απλούστατα πρόστυχο και χυδαίο, και μολονότι ο Σουίτερς εκτιμούσε την περιστασιακή αξία της αισχρολογίας θεωρώντας την ως ένα λεκτικό σημείο στίξης και ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό μέσο έμφασης,την αντιμετώπιζε με περιφρόνηση όταν έβλεπε αγροίκους να χρησιμοποιούν την αισχρολογία ως υποκατάστατο του ελλιπούς λεξιλογίου τους,νέους να τη χρησιμοποιούν ως υποκατάστατο της επαναστατικότητας και κωμικούς να την χρησιμοποιούν ως υποκατάστατο του χιούμορ.
O Σουίτερς πίστευς πως όταν ερχόταν το τέλος του θα αυτοσχεδίαζε κάτι πρωτότυπο αν όχι κάτι βαθύ,κάτι που να αρμόζει στη συγκεκριμένη κατάσταση-που σημαίνει κάτι δραματικά ορθό.Aν μη τι άλλο,εφόσον τα χρονικά περιθώρια ήταν μικρά και η έμπνευση ακόμα μικρότερη,είχε ορκιστεί να βροντοφωνάξει γιαχού!, ένα τελευταίο αποκορύφωμα,μια κραυγή προκλητικής αγαλλίασης,ένα ουρλιαχτό επιβάτη roller-coaster.Eυγενής φιλοδοξία, ίσως.Όμως όταν τον δάγκωσε η οχιά της γης,όταν έσκασε η εσωτερική πύρινη μπάλα,όταν έχασε την επαφή με τον κόσμο και εκτοξεύτηκε στριφογυριστά σ’ένα ηλεκτρισμένο σκοτάδι,δεν φώναξε γιαχού!,ούτε και οτιδήποτε που να μοιάζει έστω και ελάχιστα με κάποια αξιοπρεπή τελευταία λόγια.Kι αν υπήρχε μαύρο κουτί στην καμπίνα του διαστημοπλοίου του, θα είχε καταγράψει ως τελευταία λόγια του πριν εκτοξευτεί στριφογυριστός μέσα σ’εκείνο το ηλεκτρισμένο σκοτάδι τη φράση «σταμάτα, ρε παλιοπούστη».Tι ξεπεσμός,τι ντροπή!

KAI ΣΥ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΟΣΑ Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ

Ξέρεις ίσον είσαι.

ΔΙΑΣΗΜΑ ΨΕΜΜΑΤΑ

Θα σε πάρω εγώ.
Δεν θα πονέσει.
Έλα, πες, δεν θα θυμώσω.
Φάτο, θα σ'αρέσει.
Δεν μοιάζεις για 35.
Φυσικά σ'αγαπώ.
Έχεις το λόγο μου.
Είναι ευκαιρία.
One size fits all.
Θα χωρίσω.
Τα μαλλιά σου είναι τέλεια.
Είστε τυχερός, είναι το τελευταίο κομμάτι.
Μπορούμε να μείνουμε φίλοι.
Δεν είναι τα λεφτά, είναι το γαμώτο.
Δεν έλαβα το mail.
Δεν δαγκώνει.
Έχε μου εμπιστοσύνη.
Δεν βλέπω σαπουνόπερες.
Να σου πω την αλήθεια?
Μαζί σου είμαι.
Να μας ξανάρθετε.

Αν για οποιοδήποτε λόγο ακούσετε κάτι από τα παραπάνω να δυσπιστήσετε.

ΜΙΑ ΙΔΑΝΙΚΗ ΛΗΣΤΕΙΑ

Οι φωτογραφίες που παίρνεις όταν δεν σε προσέχουν δεν κλέβουν απλώς μια στιγμή αλλά λίγη από την ψυχή.

ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΕΦΕΥΡΕΘΕΙ Η ΕΥΤΕΛΕΙΑ ΤΩΝ SMS

Μια φράση στο γράμμα σου..."αν ξαφνικά δεν θα είμαι σε θέση να διατηρήσω την επικοινωνία,πράγμα που εσένα δεν πρέπει να σε εμποδίσει να μου γράφεις, όσο συχνά..."Αμέσως μόλις το διάβασα:Αυτή η φράση ζητάει ησυχία.Έγινε ησυχία.Ξέρεις τι σημαίνουν όλα αυτά:Ησυχία, ανησυχία, παράκληση,, εκπλήρωση κλπ.Ακου, νομίζω ότι είμαι πολύ σίγουρη.
Πριν από τη ζωή είναι κανείς πάντα και όλα, όταν ζει κανείς είναι κάτι και τώρα. (Είναι, έχει, το ίδιο είναι!)
Η αγάπη μου για σένα τεμαχίστηκε σε ημέρες και γράμματα,σε ώρες και αράδες.Γι'αυτό και η ανησυχία(γι'αυτό ζήτησες ησυχία!) σήμερα γράμμα, αύριο γράμμα.Είσαι ζωντανός, θέλω να σε δω.Μια μεταμόσχευση από το Πάντα στο Τώρα.Γι'αυτό η στενοχώρια,το μέτρημα των ημερών, η ευτέλεια της κάθε ώρας, η ώρα μόνο ως σκαλοπάτι-για το γράμμα.Να είσαι μέσα στον άλλο ή να έχεις τον άλλο( ή να θέλεις να έχεις,γενικά-να θέλεις ένα και το αυτό).Όταν το κατάλαβα, σώπασα.
Τώρα πέρασε.Με το θέλω ξεμπέρδεψα γρήγορα.Τι ήθελα από σένα?ΤίποταΜάλλον -για σένα.Ίσως απλώς-προς εσένα.Χωρίς γράμμα έγινε κιόλας-χωρίς εσένα.Η συνέχεια- χειρότερη.Χωρίς γράμμα-χωρίς εσένα, με γράμμα- χωρίς εσένα,με εσένα-χωρίς εσένα.Μέσα σε εσένα.Να μην είμαι-Θανατος.
Έτσι είμαι εγώ.Έτσι είναι η αγάπη -μέσα στο χρόνο.Αχάριστη και αυτοκαταστροφική.Την αγάπη δεν την τιμώ και δεν την αγαπώ.
Λοιπόν,τέρμα.Δεν θέλω να έρθω σε σένα.Δεν θέλω να θέλω.
Και για να μην με θεωρείς ταπεινή-δεν θα σωπάσω εξαιτίας ττης στενοχώριας-αλλά για την ασχήμια αυτής της στενοχώριας!
Τώρα έχει περάσει.Τώρα σου γράφω.

3 Ιουνίου 1926

ΑΝΟΙΧΤΕΕΕ

PAIN

Ήσουν πολλά υποσχόμενη φωτεινή επιγραφή που σκορπούσε ρίγη ευημερίας.Τώρα απλώς με πονάς.Στον οισοφάγο.Δεν μπορώ να σε καταπιώ με τίποτα.Έφαγα το Ν.Μου μένουν αλλά τρία.Ελπίζω όχι χρόνια.

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ

Όλοι θέλουν κάτι από εσένα όταν σου προτείνουν αγάπη.Είναι ένα είδος διοδίου,αντιτίμου.Το θέμα είναι τι ακριβώς έχεις που αυτοί θέλουν με τόση μανία ν ανταλλάξουν με την αγάπη τους και εσύ δεν είσαι σε θέση να εκτιμήσεις πάνω σου.Πάρε την αγάπη και τρέχα.Αύριο μπορεί να ανακαλύψεις την αγάπη για τον εαυτό σου.

ΣΑΡΚΑ ΜΙΑ

Η Τούλα γνώρισε τον ήδη ημίνεκρο φωτογράφο μέσα στο ταξί που τους πήγε και τους δύο στον ωτορινολαρυγγολόγο τους.Η συναρπαστική αυτή σύμπτωση εξελίχθηκε σταδιακά μέχρι την τελική διαπίστωσή της:
-ξεκινώντας με ένα χαμόγελο όταν η Τούλα έδωσε την ακριβή διεύθυνση του γιατρού στον μόλις ενημερωμένο από τον φωτογράφο ταξιτζή για την ίδια ακριβώς διεύθυνση,
-συνεχίζοντας με ελαφρύ μουρμουρητό αμφότερων όταν κατέβηκαν απτο ταξί μπροστά απτο ίδιο κτίριο,
-περνώντας α)μια αδιόρατη φάση αμηχανίας τη στιγμή που ο ημίνεκρος φωτογράφος ανοίγει την πόρτα του κτιρίου για να περάσει μπροστά η Τουλίτσα και β) μια φάση ύφεσης όταν η στιγμή επαναλαμβάνεται μπροστά στο ασανσέρ,
-διαγράφοντας ανοδική πορεία όταν και οι δύο σταματούν στον ίδιο όροφο, στο ίδιο ιατρείο και χτυπούν το ίδιο κουδούνι για να περιμένουν στην ίδια αίθουσα αναμονής όπου και ανταλλάσσουν εμπειρίες ζωής για να διαπιστώσουν πως πρόκειται να πεθάνουν και οι δύο την ίδια περίπου χρονική περίοδο.Βαθιά συγκινημένοι αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές τους μέχρι τότε. Ενώνουν πράγματι τις ζωές τους στο πλαίσιο της συναρπ-αστικής αυτής σύμπτωσης, αισθάνονται και οι δύο μεγαλοπρεπείς ως φέροντες το θεσπέσιον της κοινότητας του θανάτου τους, αδημονούν μέσα στην τραγικότητά τους για την πλήρωση της μοίρας τους ενώ ανταλλάσσουν συνέχεια φάρμακα και συνταγές που αγοράζουν πάντα διπλά, δέχονται επιπλέον διπλασιασμένη τη συμπάθεια του συγκλονισμένου περίγυρου και στο τέλος ανακαλύπτεται το φάρμακο της λαρυγγόπτωσης και λούζονται ο ένας τον άλλον για μια ατελείωτη, κοινότοπη ζωή.

Ε?

Eσείς ποια αυτοκτονική πράξη κάνατε σήμερα?Από ποιανού ανεξέλεγκτου σεξομανούς το φλυτζάνι ήπιατε καφέ?Σε πόσα ακμαία κωλοβακτηρίδια επιτρέψατε να εποικίσουν το άδολο κορμάκι σας?Ποια βρωμερή τουαλέτα χαιδέψατε με τον βελούδινο πισινό σας?Γιατί επιτρέψατε σ'αυτή τη μηχανή να περάσει τόσο κοντά από την αφαίρεση της ζωής σας?Τι υπονοούσατε όταν αγοράζατε το τρίτο πακέτο τσιγάρα στις επτά το απόγευμα?Πέσατε κατά λάθος από τη σκάλα?Είσαστε σίγουροι πως ο τυχαίος συνταξιδιώτης που καλέσατε σπίτι σας δεν είναι serial killer?Διαλέξατε καλά τα μανιτάρια που μαγειρεύονται αυτή τη στιγμή στην κατσαρόλα σας?Τα παυσίπονα που κατεβάσατε σαν καραμέλλες σας έφεραν πραγματική ευφορία ή απλώς ροκάνισαν τον οργανισμούλη σας χειροκροτώντας?Μήπως η συνθετική μπλούζα που φοράτε θα σας φέρει μια θανατηφόρα αλλεργλια που θα υμνήσουν όλα τα δελτία ειδήσεων?Μήπως και η ίδια σας η γιαγιά σχεδιάζει το θάνατό σας με αυτή την χοληστερινούχα σπανακόπιτα που ετοίμασε αποκλειστικά για σας την ίδια στιγμή που εσείς αγοράζετε τα φοντάν που θα την κάνπουν ευτυχισμένη? Κι αυτές οι αναθυμιάσεις της σόμπας που διαλαλείτε πως σας αφήνουν αδιάφορους? Γιατί δεν φάγατε τίποτα από χτες το βράδυ? Γιατί ήπιατε τόση τεκίλα? Γιατί, αφού δεν μαζέψατε τα σπασμένα γυαλιά απτο πάτωμα, τώρα περπατάτε ξυπόλητοι? Μήπως τελικά ο σκοπός δεν είναι η διαιώνιση αυτού του είδους αλλά η εξόντωσή του και η διαιώνιση είναι ένα εμπόδιο σαυτον τον ιερό σκοπό.Κι αν όχι, τι θέλετε επιτέλους?Δεν λυπάστε τη μανούλα σας που όταν σας γέννησε έσφαξε κοκκόρι?

Για μια πολύ ευχάριστη έκβαση της ζωής του αγωνιζόταν τα τελευταία χρόνια ο Γρηγόρης.Είχε πλήρη συνείδηση της μηδαμινότητάς του, του "τίποτα" που ούτως ή άλλως ήταν και είχε αποφασίσει να κατακτήσει τη συνεχή απόλαυση πριν το γνωστό εκκρεμές κεραμίδι της παροιμίας συναντήσει το κεφάλι του και τον βγάλει οριστικά εκτός μάχης.Δεν απέκλειε το ενδεχόμενο ενός μακροπρόθεσμου φυσικού θανάτου και μιας ήσυχης μέχρι τότε ζωής, η ιδέα όμως της αιφνίδιας διακοπής της σε μια εντελώς ακατάλληλη στιγμή, τον παρέλυε.Ο τεράστιος κόσμος που έστεκε εκεί περιμένοντάς τον να γνωριστούν, πηγή χαράς για τον προσκοπικής ιδιοσυγκρασίας Γρηγόρη, τον προκαλούσε.Δεν ήθελε να πεθάνει τυχαία, μην έχοντας διαμορφώσει μια πολύ προσωπική άποψη για τους ανθρώπους,τα ζώα, τους ουρανοξύστες,τις στέπες και τα μαλάκια των 7 θαλασσών.Ήθελε πεθαίνοντας, να είναι σε θέση να απαντήσει με βεβαιότητα στο ερώτημα: είναι η ζωή ένα τραγανό κουφέτο ή είναι απλώς χάλια? Και για να το καταφέρει, του χρειαζόταν η εγγυημένη διάρκεια, η πλήρης εκμετάλλευση και του τελευταίου δευτερολέπτου με στόχο την απόλαυση.Γιατί ο Γρηγόρης ήταν αισόδοξος άνθρωπος.Πίστευε στη γλυκιά κουφετότητα της ζωής, ήθελε μόνο να την επιβεβαιώνει κάθε στιγμή, καθώς γύρω του δεν έβλεπε παρά δυστυχία.Αναγνώριζε επίσης πως μέσα στην ασήμαντότητά του ήταν ανίκανος να κάνει την ανθρωπότητα ευτυχή εκτός από μερικούς εκπροσώπους της όπως τον εαυτό του.Ήταν σίγουρος δε, πως αν όλοι αντιμετώπιζαν με το ίδιο μπρίο τη ζωή, πέρα από τα σφάλματα της φύσης, θα διασκέδαζαν όλοι απόλυτα.Το μόνο που κλόνιζε τις πεποιθ΄ησεις του ήταν το γνωστό πίπτον κεραμίδι που απειλούσε ανά πάσα στιγμή να προσγειωθεί θανατηφόρα στο κεφάλι του.Θα του αφήσει ο Γρηγόρης να του τσακίσει την οργάνωση?Όχι βέβαια, αποφάσισε και ύστερα από ένα υπερευδαιμονικό απόγευμα, αυτοκτόνησε.

Life in Mars

Τελικά υπάρχει ζωή στον Άρη.

WRIGHTONG

As I Walked Out One Evening
W. H. Auden

As I walked out one evening,
Walking down Bristol Street,
The crowds upon the pavement
Were fields of harvest wheat.

And down by the brimming river
I heard a lover sing
Under an arch of the railway:
“Love has no ending.

“I’ll love you, dear, I’ll love you
Till China and Africa meet,
And the river jumps over the mountain
And the salmon sing in the street,

“I’ll love you till the ocean
Is folded and hung up to dry
And the seven stars go squawking
Like geese about the sky.

“The years shall run like rabbits,
For in my arms I hold
The Flower of the Ages,
And the first love of the world.”

But all the clocks in the city
Began to whirr and chime:
“O let not Time deceive you,
You cannot conquer Time.

“In the burrows of the Nightmare
Where Justice naked is,
Time watches from the shadow
And coughs when you would kiss.

“In headaches and in worry
Vaguely life leaks away,
And Time will have his fancy
To-morrow or to-day.

“Into many a green valley
Drifts the appalling snow;
Time breaks the threaded dances
And the diver’s brilliant bow.

“O plunge your hands in water,
Plunge them in up to the wrist;
Stare, stare in the basin
And wonder what you’ve missed.

“The glacier knocks in the cupboard,
The desert sighs in the bed,
And the crack in the tea-cup opens
A lane to the land of the dead.

“Where the beggars raffle the banknotes
And the Giant is enchanting to Jack,
And the Lily-white Boy is a Roarer,
And Jill goes down on her back.

“O look, look in the mirror?
O look in your distress:
Life remains a blessing
Although you cannot bless.

“O stand, stand at the window
As the tears scald and start;
You shall love your crooked neighbour
With your crooked heart.”

It was late, late in the evening,
The lovers they were gone;
The clocks had ceased their chiming,
And the deep river ran on.