"ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ"

Εδώ είναι η πόλη που επισκευάζουν ανθρώπους.
Βρίσκομαι πάνω σε ένα μεγάλο αμόνι.
Επίπεδη, η μπλέ ουράνια σφαίρα,

Πέταξε μακριά σαν το καπέλο μιας κούκλας
Όταν έπεσα από το φώς. Μπήκα
Στο στομάχι της αδιαφορίας, το ντουλάπι δίχως λέξεις.

Η μητέρα της μυλόπετρας έφερε την πτώση μου.
Έγινα ένα ήσυχο βότσαλο.
Οι πέτρες της κοιλιάς ήταν πράες,

Και ο αρχηγός τους ήσυχος, αφού με τίποτα δεν κουνιόταν.
Μόνο το στόμιο σιγοσφύριζε
Ενοχλητικό τζιτζίκι

Σε ένα λατομείο σιωπών.
Οι άνθρωποι της πόλης το άκουσαν.
Κυνήγησαν τις πέτρες, ντροπαλές και μόνες,

Ενώ το στόμιο μαρτυρούσε τις κρυψώνες τους.
Μεθυσμένη σαν έμβρυο
Ρουφάω τις θηλές του σκότους.

Με αγκαλιάζουν σωλήνες τροφής. Φιλιά σφουγγίζουν τους λειχήνες μου.
Ο κοσμηματοποιός πιέζει το νυστέρι του
Ανοίγοντας το μάτι μιας πέτρας.

Είναι το καθαρτήριο: βλέπω φως.
Ένας άνεμος, γέρο-περίεργος,
Αποσφραγίζει τον θάλαμο του αυτιού.

Το νερό μουλιάζει το χείλος του θρύψαλου,
Και η ημέρα ξετυλίγει την μονοτονία της τον τοίχο.
Οι εμβολιαστές πρόσχαροι,

Θερμαίνοντας τις λαβίδες, υψώνοντας τα ευπαθή σφυριά.
Ένα ρεύμα δονεί τα σύρματα
Με κάθε βόλτ. Νεύρα ράβουν τα κατάγματά μου.

Ένας εργάτης κουβαλά ένα ροζ μπούστο.
Οι αποθήκες είναι γεμάτες καρδιές.
Εδώ είναι η πόλη των ανταλλακτικών.
Τα τυλιγμένα μου πόδια και χέρια ευωδιάζουν λάστιχο.
Εδώ, βάζουν ομοιώματα κεφαλιών, και κάθε μέλους.
Τις Παρασκευές, έρχονται μικρά παιδιά,

Και δίνουν τα άγκιστρα τους, για να πάρουν χέρια.
Οι νεκροί αφήνουν τα μάτια τους για άλλους.
Ο έρωτας είναι στολή της φαλακρής μου νοσοκόμας,

Κόκαλο και τένοντας της κατάρας μου.
Το βάζο που κόλλησε πάλι
Στεγάζει το απόν ρόδο.

Δέκα δάκτυλα παίρνουν το σχήμα ενός δοχείου σκιών.
Τα μπαλώματα με τρώνε. Δεν απομένει τίποτα.
Θα γίνω σα καινούργια.


To ποίημα ανήκει στη Sylvia Plath.Το βρήκα στο ephreia.blogspot.com.Eπισκεφτείτε το.Αξίζει.