Για μια πολύ ευχάριστη έκβαση της ζωής του αγωνιζόταν τα τελευταία χρόνια ο Γρηγόρης.Είχε πλήρη συνείδηση της μηδαμινότητάς του, του "τίποτα" που ούτως ή άλλως ήταν και είχε αποφασίσει να κατακτήσει τη συνεχή απόλαυση πριν το γνωστό εκκρεμές κεραμίδι της παροιμίας συναντήσει το κεφάλι του και τον βγάλει οριστικά εκτός μάχης.Δεν απέκλειε το ενδεχόμενο ενός μακροπρόθεσμου φυσικού θανάτου και μιας ήσυχης μέχρι τότε ζωής, η ιδέα όμως της αιφνίδιας διακοπής της σε μια εντελώς ακατάλληλη στιγμή, τον παρέλυε.Ο τεράστιος κόσμος που έστεκε εκεί περιμένοντάς τον να γνωριστούν, πηγή χαράς για τον προσκοπικής ιδιοσυγκρασίας Γρηγόρη, τον προκαλούσε.Δεν ήθελε να πεθάνει τυχαία, μην έχοντας διαμορφώσει μια πολύ προσωπική άποψη για τους ανθρώπους,τα ζώα, τους ουρανοξύστες,τις στέπες και τα μαλάκια των 7 θαλασσών.Ήθελε πεθαίνοντας, να είναι σε θέση να απαντήσει με βεβαιότητα στο ερώτημα: είναι η ζωή ένα τραγανό κουφέτο ή είναι απλώς χάλια? Και για να το καταφέρει, του χρειαζόταν η εγγυημένη διάρκεια, η πλήρης εκμετάλλευση και του τελευταίου δευτερολέπτου με στόχο την απόλαυση.Γιατί ο Γρηγόρης ήταν αισόδοξος άνθρωπος.Πίστευε στη γλυκιά κουφετότητα της ζωής, ήθελε μόνο να την επιβεβαιώνει κάθε στιγμή, καθώς γύρω του δεν έβλεπε παρά δυστυχία.Αναγνώριζε επίσης πως μέσα στην ασήμαντότητά του ήταν ανίκανος να κάνει την ανθρωπότητα ευτυχή εκτός από μερικούς εκπροσώπους της όπως τον εαυτό του.Ήταν σίγουρος δε, πως αν όλοι αντιμετώπιζαν με το ίδιο μπρίο τη ζωή, πέρα από τα σφάλματα της φύσης, θα διασκέδαζαν όλοι απόλυτα.Το μόνο που κλόνιζε τις πεποιθ΄ησεις του ήταν το γνωστό πίπτον κεραμίδι που απειλούσε ανά πάσα στιγμή να προσγειωθεί θανατηφόρα στο κεφάλι του.Θα του αφήσει ο Γρηγόρης να του τσακίσει την οργάνωση?Όχι βέβαια, αποφάσισε και ύστερα από ένα υπερευδαιμονικό απόγευμα, αυτοκτόνησε.