Τελικά οι υποσχέσεις που δίνεις στον εαυτό σου είναι σημαντικότερες από αυτές που δίνεις στους άλλους, όχι μόνο γιατί μπορείς να ελέγξεις την εκπλήρωσή τους αλλά γιατί μπορείς να αθωώσεις ευκολότερα τον εαυτό σου για την υπεκφυγή τους.Μεγάλο πράγμα η άφεση.Είναι δύσκολο να είσαι γενναιόδωρος μαζί της.

"ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ"

Εδώ είναι η πόλη που επισκευάζουν ανθρώπους.
Βρίσκομαι πάνω σε ένα μεγάλο αμόνι.
Επίπεδη, η μπλέ ουράνια σφαίρα,

Πέταξε μακριά σαν το καπέλο μιας κούκλας
Όταν έπεσα από το φώς. Μπήκα
Στο στομάχι της αδιαφορίας, το ντουλάπι δίχως λέξεις.

Η μητέρα της μυλόπετρας έφερε την πτώση μου.
Έγινα ένα ήσυχο βότσαλο.
Οι πέτρες της κοιλιάς ήταν πράες,

Και ο αρχηγός τους ήσυχος, αφού με τίποτα δεν κουνιόταν.
Μόνο το στόμιο σιγοσφύριζε
Ενοχλητικό τζιτζίκι

Σε ένα λατομείο σιωπών.
Οι άνθρωποι της πόλης το άκουσαν.
Κυνήγησαν τις πέτρες, ντροπαλές και μόνες,

Ενώ το στόμιο μαρτυρούσε τις κρυψώνες τους.
Μεθυσμένη σαν έμβρυο
Ρουφάω τις θηλές του σκότους.

Με αγκαλιάζουν σωλήνες τροφής. Φιλιά σφουγγίζουν τους λειχήνες μου.
Ο κοσμηματοποιός πιέζει το νυστέρι του
Ανοίγοντας το μάτι μιας πέτρας.

Είναι το καθαρτήριο: βλέπω φως.
Ένας άνεμος, γέρο-περίεργος,
Αποσφραγίζει τον θάλαμο του αυτιού.

Το νερό μουλιάζει το χείλος του θρύψαλου,
Και η ημέρα ξετυλίγει την μονοτονία της τον τοίχο.
Οι εμβολιαστές πρόσχαροι,

Θερμαίνοντας τις λαβίδες, υψώνοντας τα ευπαθή σφυριά.
Ένα ρεύμα δονεί τα σύρματα
Με κάθε βόλτ. Νεύρα ράβουν τα κατάγματά μου.

Ένας εργάτης κουβαλά ένα ροζ μπούστο.
Οι αποθήκες είναι γεμάτες καρδιές.
Εδώ είναι η πόλη των ανταλλακτικών.
Τα τυλιγμένα μου πόδια και χέρια ευωδιάζουν λάστιχο.
Εδώ, βάζουν ομοιώματα κεφαλιών, και κάθε μέλους.
Τις Παρασκευές, έρχονται μικρά παιδιά,

Και δίνουν τα άγκιστρα τους, για να πάρουν χέρια.
Οι νεκροί αφήνουν τα μάτια τους για άλλους.
Ο έρωτας είναι στολή της φαλακρής μου νοσοκόμας,

Κόκαλο και τένοντας της κατάρας μου.
Το βάζο που κόλλησε πάλι
Στεγάζει το απόν ρόδο.

Δέκα δάκτυλα παίρνουν το σχήμα ενός δοχείου σκιών.
Τα μπαλώματα με τρώνε. Δεν απομένει τίποτα.
Θα γίνω σα καινούργια.


To ποίημα ανήκει στη Sylvia Plath.Το βρήκα στο ephreia.blogspot.com.Eπισκεφτείτε το.Αξίζει.

ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ

Χτες το βράδυ μύριζε καινούρια τσάντα και βιβλία και γόμα και εγγραφή στο φροντιστήριο αγγλικών και εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι που ένιωθες όταν δεν ήξερες τι σε περιμένει αλλά τελικά ανακάλυπτες ότι τα πράγματα ήταν απλά.Διάβασε τα μαθήματά σου σαν καλό παιδί και όλα θα πάνε καλά.Τα διάβαζες και πήγαιναν.Στη χειρότερη περίπτωση ερωτευόσουν τον καθηγητή Χημείας (έχουν κάτι οι χημείας,χημικό).Αλλά δεν ήσουν μόνο εσύ.Ήταν όλη η τάξη.Τώρα αν κάνεις αυτό το λάθος είσαι μόνος σου.Κι όσο και να διαβάσεις τίποτα δεν πάει καλά.Ίσα ίσα η φιλοσοφία κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα και η λογοτεχνία πιο μελαγχολικά.Και αρχίζεις να αναπολείς τις στιγμές που προσευχόσουν να σε προσπεράσουν για να γίνεις επιτέλους μεγάλος.Για να έχεις δικαίωμα στα μυστήριά τους και στα σκοτεινά τους.Και τώρα που εισήλθες σ'αυτά κάτσε στο Αλκατράζ σου.Κοίτα τα παιδάκια και επανάλαβε με νόημα "εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα'σαι" μέχρι να βρεθεί κάποιο να σε αποστομώσει με το θράσος του "Ναι, αλλά εσύ δεν θα'σαι".

KATA ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ

πως το μέλλον είναι αυτό.Όχι τα παιδιά.

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ

και δουλεύουμε σαν σκύλοι.